Ετικέτες

wrongΣυνήθως όταν φεύγεις από μια διένεξη, οι γνώμες διίστανται. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως η αλήθεια είναι μια, κάποιος έχει κάνει κάπου λάθος και κάποιος δεν έχει κάνει λάθος. Όχι, το να έχεις αντίθετες απόψεις με κάποιον και να διαφωνείς, δεν συγκαταλέγεται σε αυτό που σήμερα έχω στο μυαλό μου. Σκέφτομαι λοιπόν όλες εκείνες τις φορές που μπορεί σε αυτήν την διαμάχη να εμπλέκεσαι εσύ και ένας άγνωστος. Δεν γνωρίζετε τίποτα ο ένας για τον άλλον, ο χρόνος διάρκειας του συμβάντος είναι λίγα λεπτά αν όχι δεύτερα και σίγουρα έχεις φύγει από το σκηνικό χωρίς να πεις όσα έπρεπε, (ή όσα μετέπειτα σκέφτηκες, που πρακτικά είναι το ίδιο για σένα), τα οποία πολλάκις είναι και η ουσία. Αν κάποιος οδηγός σε βρίσει γιατί έστριψες χωρίς να ανάψεις φλας, τότε έχει δίκιο αλλά εν μέρει το χάνει. Αν βρίσκεσαι στην παιδική χαρά και μια μαμά φωνάξει στο παιδί σου γιατί έσπρωξε το δικό της παιδί ενώ έπαιζαν, ξέρεις ότι το δικό σου παιδί έκανε το φάουλ, και μάλλον κινδυνεύεις να βρεθείς αντιμέτωπη με το κατηγορητήριο των υπολοίπων μαμάδων θεατών γιατί δεν επιτρέπεις σε κανέναν πλην της μαμάς του να του φωνάξει. Λεπτές γραμμές.

Τώρα, αν βρίσκεσαι σε ένα ζαχαροπλαστείο και περιμένεις τη σειρά σου και η κοπέλα με την κίτρινη μπλούζα που μπήκε μετά από εσένα, αποφασίσει πως ήρθε πρώτη και πάρει το παγωτό της πρώτη και φύγει πρώτη ενώ εσύ και το παιδί σου (βασικά εσύ), μένεις να κοιτάς την πλάτη της να απομακρύνεται, τότε όλα θα πάνε καλά για την κυρία με το κίτρινο μπλουζάκι με τα σκισίματα και καθόλου καλά για σένα που θα συνεχίσεις να το σκέφτεσαι ακόμα και αν φάς όλο το κουτί με τα πτι φουρ. Πρώτος, δεύτερος, τελευταίος, θα αγκομαχήσουμε να μάθουμε στα παιδιά μας ότι σημασία έχει η συμμετοχή και η διασκέδαση, όχι απαραίτητα η διάκριση, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, η σειρά με την οποία γίνονται τα πράγματα έχει κάποια σημασία.

Θεωρώ δείγμα εξαιρετικής αγένειας να παίρνεις τη σειρά κάποιου όταν αυτό γίνεται ηθελημένα. Το πόσες φορές έχω δώσει τη σειρά μου όταν βρίσκομαι μπροστά σε ένα γκισέ ή σε ένα ταμείο δεν θέλω να με κατατάξει σε λίστα προτεραιότητας ούτε να μου δώσει free pass διαρκείας. Αν έχω κάνει σκέψεις ως έγκυος ή με το παιδί στην αγκαλιά τι θα έκανα εγώ στη θέση όλων όσων προηγούνται στο ταμείο του σουπερ μαρκετ δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά έχω δίκιο ή ότι πρέπει να το διεκδικήσω. Ιδανικά ελπίζεις στην καλοσύνη των ξένων. Άλλο αυτό και άλλο η κίτρινη μπλούζα με τα σκισίματα να σου παίρνει τη σειρά, ενώ κρατάς το παιδί στην αγκαλιά (αν δεν είσαι εν βρασμώ μπορείς να υποψιαστείς όλους τους λόγους που θα την βγάλεις καθαρή αν το τρίχρονο παραμείνει στην αγκαλιά σου μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο) και να σου πετάει στα μούτρα με μάτια που πετάνε σπίθες, ότι όταν αυτή έχει το παιδί της στην αγκαλιά δεν της δίνει κανείς προτεραιότητα (άλλο έργο έβλεπε). Πόσο στραβά κατακάθονται στο μυαλό μας γεγονότα της καθημερινότητας, πόσο λάθος τα ερμηνεύουμε και ακόμα πιο λάθος εφαρμόζουμε ο,τι αποκτήσαμε από την εμπειρία των συνεπειών που αυτά είχαν επάνω μας.

Αυτές οι ανάποδες καταστάσεις οπού μέχρι τώρα νόμιζες ότι ήξερες το σωστό, το λάθος, το τραβηγμένο, το υπερβολικό και διαψεύδεσαι. Αυτές οι μικρούλες στιγμές που δίνεις ελαφρυντικά και αναρωτιέσαι αν έκανες κάτι λάθος ενώ τα πάντα μέσα σου σου λένε όχι. Όταν η κίτρινη μπλούζα θα πάει σπίτι της ενδεχομένως θα πει ότι έφαγε το παγωτό της το απόγευμα και μια κυρία άνω ποταμών με ένα παιδί στην αγκαλιά απαίτησε να της δώσει τη σειρά της. Είναι λάθος ερμηνεία, κακή συνεννόηση ή μια πασιφανής άρνηση να δεις ξεκάθαρα αυτό που  έγινε;

Μέσα στα κεφάλια όλων μας υπάρχουν τα νεύρα και η κούραση, η αφηρημάδα και η απροσεξία και μια μικρή δικλείδα ασφαλείας που λέγεται ευγένεια. Η κίτρινη μπλούζα ήταν αγενής. Όχι γιατί μου πήρε τη σειρά. Φαντάσου τι θα γινόταν αν στην παρατήρηση μου ότι «πάντως μου πήρατε τη σειρά» είχε παραμυθένια απαντήσει «συγνώμη, ήμουν αφηρημένη, ελάτε»  και όπου εγώ εξίσου παραμυθένια απαντούσα «όχι εντάξει δεν πειράζει». Παρόλα αυτά από την αρχή ήξερα ότι θα συμβεί αυτό. Από την στιγμή που η πλάτη είχε πάρει τη θέση της μπροστά μου αγνοώντας με επιδεκτικά ήξερα ότι δεν ήταν αφηρημένη. Σίγουρα πρέπει να είσαι πολύ βέβαιος για να εκτοξεύσεις μια τέτοια παρατήρηση. Αλλιώς την πατάς και γίνεσαι εσύ ο αγενής και ο γκρινιάρης. Αφού τα πάντα γύρω μου αρχίζουν και γίνονται θολά, διακριτές γραμμές που σιγά σιγα σβήνουν, χαρακτηριστικά που αλλοιώνονται, ηθικές που διαστρέφονται, αξίες που αντιστρέφονται, πράγματι σκέφτομαι ότι διανύουμε την εποχή της τούμπας. Που όλα έχουν πάρει μια τούμπα και έχουν αντιστραφεί. Σαν η υποκειμενικότητα να έχει νικήσει τόσο την αντικειμενικότητα που ο καθένας την πάρτι του δεν την χαλαλίζει για καμία έννοια πιο πάνω από εκείνον. Σε αυτές τις μέρες που το να μιλήσεις είναι ρίσκο. Δεν ξέρεις ποιόν έχεις απέναντι σου και ίσως καλύτερα να μην ρισκάρεις να μάθεις. Το να μετατρέπεσαι σε θύμα δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο ούτε το να μην μιλάς όταν αδικείσαι σε κάνει να αγιάσεις. Είναι όμως και ψυχοφθόρο και ριψοκίνδυνο να πιστεύεις ότι έχεις βάλει την μπέρτα του Batman και έχεις ξεχυθεί στην πόλη για να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους. Βγήκε από το μαγαζί και άρχισε να μου φωνάζει ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι που έχω το παιδί στην αγκαλιά και…αλήθεια τι; που της είπα το αυτονόητο; Δεν ήμουν εγώ που ύψωσα τον τόνο της φωνής μου ούτε για μια στιγμή για να ντραπώ. Ούτε πήρα τη σειρά κανενός. Ούτε μίλησα άσχημα, ούτε έβρισα. Τι ακριβώς είδε η κίτρινη μπλούζα σε μένα που την έκαναν να γίνει έξαλλη δεν ξέρω. Να έλεγα ότι την ξεβόλεψα, το παγωτό που κρατούσε δεν είχε καν στάξει μια σοκολατένια σταγόνα επάνω στο χωνάκι του.