Mind the memory

Ετικέτες

advent calendar, christmas, ημερολόγια, μνήμη

Κατεβαίνω στο υπόγειο και μοιάζει σαν να μπαίνω σε χρονομηχανή. Κούτες μαζεμένες που θα μπορούσαν να συνοψίζουν πάνω κάτω όλη τη ζωή μου. Γεγονότα, φάσεις, κατάλοιπα και εμμονές. Με χειρότερη φάση όλων εκείνη των πανελληνίων. Τετράδια φτιαγμένα σαν αλφαβητικά τηλεφωνικά καρνεδάκια με αρχαία ανώμαλα ρήματα, τεστ ιστορίας κι άλλα αρχαία, βιβλία από παλαιότερες τάξεις, κι άλλο ντοσιέ διαφανειών με αρχαία, εκθέσεις και ένα κομμένο εξώφυλλο λατινικών- το βιβλίο της ιστορίας μην το ψάξεις είναι το μόνο που πετάχτηκε μόλις βγήκα από την αίθουσα εκείνο το καλοκαίρι- και ανάμεσα σε αυτά, χειροτεχνίες και ζωγραφιές από το δημοτικό, παλιοί «ταχυδρόμοι» των γονιών μου, παιχνίδια.. Είναι και αυτά που λείπουν, όπως τα 01 που με ευλάβεια μάζευα και περιέφερα στο λύκειο κάτω από τα θρανία, μια πλημμύρα λέει, μούχλιασαν και μάλλον πετάχτηκαν. Και μερικά επιτραπέζια που δεν βρίσκω, ποιος ξέρει ποια αντάρα τα έθαψε κι αυτά. Ο κόσμος, εκτός των άλλων, χωρίζεται σε εκείνους που μαζεύουν κι εκείνους που δεν μαζεύουν. Έχω δει σπίτια που κοντεύουν να βουλιάξουν από πράγματα τόσο άχρηστα στους ιδιοκτήτες, όπου το 49ο σεμεδάκι δεν κάνει τη διαφορά, όπως και οι τόνοι από διακοσμητικά, ρούχα ξεχασμένα και άχρηστα αναμνηστικά. Δεν ανήκω φανατικά ούτε στη μια κατηγορία ούτε στην άλλη. Έχω κάποιες εμμονές βέβαια που με οδηγούν στο να κρατάω σημειωματάκια παντός είδους από τα φοιτητικά μου χρόνια, εισιτήρια από κινηματογράφους σε κάποια συρτάρια και μικρά πράγματα που δεν ξέρω τον λόγο που τα κρατώ, μα ίσως είναι η αύρα τους. Ένα μπρελόκ από τα  νιάτα του Leeds, ένα κουτάκι άδειο από αρωματικά σαπούνια που περιέχουν άλλα τόσα περίεργα this and that από το γυμνάσιο. Κυρίως όμως τετράδια, σημειώσεις. Νωρίς κατάλαβα ότι δεν είμαι ημερολογιακός τύπος. Ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε ότι δεν θα τα διαβάσω ποτέ, άδικος κόπος. Και όντως. Ένα δύο αυτούσια ημερολόγια από το λύκειο δεν τα έχω αγγίξει και ούτε σκοπεύω μάλλον, εκτός και αν βρεθώ στην κουνιστή πολυθρόνα του μπαλκονιού στην εκδοχή των ονειρεμένων γηρατειών όπου θα με απασχολεί μόνο το πώς να περάσω την ώρα μου. Νωρίς όμως κατάλαβα και ότι η μνήμη μου είναι ασθενική, εξασθενημένη και αδύναμη. Όλα αυτά το ίδιο δεν είναι; Δυσκολεύομαι πολύ με το παρελθόν. Με το να θυμηθώ τρανταχτά γεγονότα από τα σχολικά μου χρόνια, μέχρι το να θυμηθώ ακόμα πιο τρανταχτά γεγονότα τις ενήλικης ζωής μου. Και εδώ ίσως υποσυνείδητα έγκειται και η ανάγκη μου να καταγράφω. Ακόμα και στο blog αυτό. Δεν είναι από κομπασμό αλλά από ανάγκη για να αφήσω το χνάρι εκείνο που θα με κάνει να θυμηθώ. Έτσι ευγνωμονώ την μέρα εκείνη που η τεμπελιά δεν με νίκησε, όπως και τις υπόλοιπες μέρες που βρίσκω το κουράγιο να ενημερώνω τα κόκκινα βιβλιαράκια της Χριστίνας. Μια μέρα θα γίνουν δικά της. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν θα τα θέλει ή αν θα τα ρίξει έστω και μια ματιά ποτέ. Ούτε θέλω να χαϊδέψει τη μανούλα και να της πει πόσο καλά έκανε τότε και τι θησαυρό έχει στα χέρια της. Θέλω να μπορώ να ανατρέξω στα περασμένα για να έχω απαντήσεις όταν θα με ρωτήσει κι ας μην τα ξεφυλλίσει ποτέ, θέλω και για μένα και για εκείνην να έχουμε τις αναμνήσεις μας αποθηκευμένες κάπου και όχι μόνο στο μυαλό μου.
To advent ημερολόγιο που της έφτιαξα, δεν έχει καμία άλλη αξία παρά για να βλέπω το μούτρο της να ανοίγει μόλις τα μάτια κάθε πρωί και να μου λέει «μπορώ να διαλέξω έναν αριθμό;». Σιγά μην ξεχνούσαμε και πόσες μέρες μένουν για τα Χριστούγεννα…or not?

σε περίπτωση που θα αναρωτιέμαι τι είχαν μέσα όλα αυτά τα φακελάκια

P.S. 1 Επίσης φτιάχνω λίστες, αυτοσχέδια ιδιόχειρα ημερολόγια και κολλάω ποστ ιτ εδώ κι εκεί. Καμία πρόοδος ως stay-at-home mom, κόλλησε η βελόνα στο working.
P.S. 2 Και τα πράγματα παίρνουν τελείως λάθος τροπή και μου την λέει η μελλοντική Χριστίνα γιατί δεν έχει σε time-lapse το διάστημα από τη γέννησή της έως και τα πρώτα της γενέθλια και κρατημένη την πρώτη της λερωμένη πάνα….
P.S. 3 Παρόλα τα προαναφερθέντα άλλο είναι το ρεζουμέ, κεντρική ιδέα, και ηθικόν δίδαγμα. Να πετάτε, να τακτοποιείτε, να ξεδιαλύνετε, είναι καλό και για την αισθητική και για την ψυχή, αλλά προπαντός να χαρίζετε.