Ετικέτες

,

 

shoesΌσες φορές  συμβουλεύω τη Χριστίνα να τρώει τα λαχανικά της, να μην ανεβαίνει με βρωμιές στο κρεβάτι και να αποτάξει από πάνω της τη σεξιστική ρετσινιά, ροζ για τα κοριτσάκια μπλέ για τα αγοράκια, τακούνια και γάμος ο σκοπός της ζωής, τόσο τρέμω ότι μια μέρα το Χριστινάκι μακριά από αυτοεκπληρούμενες προφητείες θα αποδειχτεί, Junk food lover, το δωμάτιο της θα ζέχνει και θα τα σπάει στα μπουζούκια με γαρύφαλλο στο χέρι και στρας στη βλεφαρίδα. Είναι κάπως σαν τις σχέσεις. Όταν είσαι με το καλό παιδί, 9 στις 10 φορές όταν τον χωρίσεις θα πέσεις στο αντίθετό του, (όπου καλό παιδί βάλε ο,τι σε βολεύει). Έτσι σαν ένα μικρό διάστημα από τον μακρινό μας εαυτό που έκανε σχέσεις, η ζωή δείχνει τον παραλογισμό του χαρακτήρα μας κατάμουτρα. Τα πρότυπα καμιά φορά, ανεξάρτητα από την ποιότητα τους τείνουν να μοιάζουν με παραδείγματα προς αποφυγήν. Και στην άλλη περίπτωση, εκείνης της σχέσης με το καλό παιδί, σαν να γίνεται ένα κλικ στο κεφάλι μας να γυρνάει 180 μοίρες και να αλλάζει μηχανές θέλοντας πάση θυσία να αποδείξει στον πρότερο εαυτό μας πόσο λάθος κάναμε και ορίστε τώρα βρήκες το σωστό.

Τώρα όμως άλλο σκέφτομαι. Κατάλαβα μάλλον τι έκανε η Χριστίνα όταν προσπαθούσε να σηκωθεί από το ριλάξ, σαν να ήταν καλεσμένη στο πιο hype πάρτι και κάποιος να την είχε αλυσοδέσει. Είναι οι στιγμές που τρέχει αλλόφρων μέσα στο σπίτι, ανεβαίνει σκαλιά, κουτρουβαλάει καναπέδες και μέσα σε δευτερόλεπτα μετατρέπει το σκηνικό σε παιδικά γενέθλια που μόλις τελείωσαν, με 40 καλεσμένους, αγόρια.

Καταλαβαίνω τι σήμαινε η γκρίνια της όταν την είχα αγκαλιά και δεν πεινούσε, δεν ήθελε άλλαγμα και δεν  νύσταζε. Βαριότανε. Βαριότανε όπως σήμερα που μου είπε ότι βαριέται τόσο πολύ που σε λίγο θα ζητήσει γλυκό. Και αν με διαβάζεις Χριστινάκι κάπου στο απώτερο μέλλον και γελάς με τις φίλες σου για τη μάνα σου, φτάνοντας σε αυτό το σημείο, ρώτα τη μανούλα και θα σου κάνει πιο λιανά τους λόγους που ΔΕΝ έπρεπε να βαριέσαι. Να σου δώσω ένα τιπ, όντως ήθελες γλυκό!

Κατάλαβα τώρα γιατί παιδευόμουν τόσα μεσημέρια, χάσιμο χρόνου λέει ο μεσημεριναός ύπνος, εδώ έχουμε δουλειές να κάνουμε, τα λέγκο δεν αστειεύονται.

Και σίγουρα κατάλαβα οτι όσο φορτική γινομαι εκείνη τρίβη τα χέρια της και όσο πιο χαλαρή δείχνω τόσο ευθυγραμμιζόμαστε.

Αυτό που δεν καταλάβαινα τρία χρόνια, που μόλις πήγαινα να το συλλάβω μου ξεγλιστρούσε από τα δάχτυλα, ήταν το τι στο καλό χαρακτήρα παίζει να έχει αυτό το παιδί. Θα είναι πεισματάρα, θα έχει χιούμορ, θα είναι δραστήρια, θα έχει άποψη, θα είναι ευγενική, θα είναι γκρινιάρα; Τα περισσότερα αφορούσαν στις φάσεις και στις περιόδους πριν και μετά τα γνωστά milestones. Δεν ήξερες όμως αν τα terrible twos δεν είναι φάση αλλά είναι τα γονίδια της που έχουν βρει έφορο έδαφος να αναπτυχθούν και το παιδί θα αγαπάει να γκρινιάζει και αργότερα να μιζεριάζει και να είναι δυστυχές. Ή δεν ήξερα αν απλά υπακούει και από τις τύψεις και μόνο θέλει να κάνει αυτό που τις παρουσιάζουν σαν σωστό για να κρατήσει τη μανούλα χαρούμενη και νηφάλια. Ή ακόμα δεν ξέρω αν η συστολή λειτουργεί σαν κοινωνικός φραγμός μέσα της για αυτό και είναι κρίμα όταν είναι σε άγνωστο περιβάλλον και δεν μπορεί να την γνωρίσει πραγματικά κάποιος. Και τέλος σκεφτόμουν τότε, τι μπορώ να κάνω για να αναδείξω τα προτερήματα σε βάρος των μειονεκτημάτων, να βοηθήσω δηλαδή στο να διαμορφώσει έναν χαρακτήρα που δεν θα της είναι τροχοπέδη για την υπόλοιπη ζωή της.

Όλα αυτά περίπου, για όλα τα προηγούμενα χρόνια, έπαιζαν πολύ. Τώρα για κάποιον λόγο και ενώ είναι μόλις 3,5 μπορώ να πω ότι το τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει. Να γίνονται πιο συνεπής οι πράξεις της, χωρίς να αλλάζουν ανάλογα με τον καιρό ή το περιβάλλον.  Μπορώ να καταλάβω που έχω κάνει καλές κινήσεις, που έχω περιθώρια για βελτίωση επάνω της και κυρίως άρχισα να δρέπω καρπούς. Γιατί ο χαρακτήρας είναι το πεπρωμένο μας, αλλά υπάρχουν συμπεριφορές που μπορούν να αλλάξουν και να εξελιχθούν, υπάρχουν αντιδράσεις που μπορούν να μετριαστούν και άλλες να ανθίσουν. Το να μιλάω στο τηλέφωνο και να μην με διακόπτει δεν είναι το δυνατό της σημείο, αλλά δεν περίμενα ότι θα αρκούσε ένα βλέμμα ή μια σύντομη διευθέτηση, χωρίς φωνές, χωρίς μαλώματα, χωρίς εκφοβισμό, χωρίς ανταλλάγματα, που θα πετύχαινε. Δεν δίνω όμως σε μένα τα κρέντιτς, αλλά σε εκείνη, γιατί ακόμα και αν είμαι εδώ για να την καθοδηγώ, η στόφα που έχει με κάνει να μην ματαιώνω τις προσπάθειες. Η στόφα που έχει, σε κάνει να θέλεις να ασχολείσαι μαζί της και να της μαθαίνεις τον κόσμο γιατί είναι το σφουγγάρι που πάντα ήθελα να είμαι. Είναι από μόνη της υπέροχη και δεν έχει ιδέα για αυτό.

Και αν το διαβάζεις αυτό ακόμα και δεν έχεις λιώσει στο γέλιο δεκαεπτάχρονη Χριστίνα, ελπίζω να έχεις κρατήσει τις μπούκλες σου στα μαλλιά. Και να μιλάς με τη μαμά τόσο όσο τώρα.