Μεγάλωσα με την ΕΡΤ. Ήμουν το σταθερό παιδικό κοινό της βλέποντας ουράνιο τόξο, Φρουτοπία και όλα τα υπόλοιπα που όλοι οι συνομήλικοι μου θυμάστε.

Γιάννη Μπακογιαννόπουλο να προλογίζει ταινίες και Νάκυ Αγάθου πρόγραμμα, την θυμάμαι τη φωνή της, το μπακγκραουντ του σαλονιού, φωνή σαν αερικό.. Τις ήδη συννεφιασμένες Κυριακές μου στοίχειωνε το σήμα της Αθλητικής Κυριακής, απέκτησαν ήχο.

Έχω στο μυαλό μου την ΕΡΤ ως κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Αλλά η παιδική μου ηλικία πέρασε και αν το μικρό κοριτσάκι που είναι μέσα στο κεφάλι μου τα θυμάται όλα αυτά, δεν έμεινε σε αυτά, γιατί συνέχιζε να βλέπει ΕΡΤ τουλάχιστον για το διάστημα που συνέχιζε να βλέπει τηλεόραση. Και τους μικρομηκάδες, και τον Εξάντα και τη Φλέσσα και το Μένουμε Ελλάδα και ντοκιμαντέρ και εκπομπές με ενδιαφέροντες ανθρώπους και ενδιαφέροντες ματιές και τέτοιες που σε έκαναν να ψάξεις μετά στο πρόγραμμα τις να βρεις για να μάθεις ποιες ήταν και που σε έκαναν να πεις την άλλη μέρα σε έναν φίλο «είδα χθες μια γαμάτη εκπομπή» και συνήθως σε ρωτούσε ο φίλος «που; νέτ;» Όμως δεν είναι ο ρετρό συναισθηματισμός που με κάνει να γράφω αυτό το ποστ. Είναι ωραίο να θυμάσαι, αλλά είναι και τεράστιο κρίμα για όσα δεν θα ξαναδείς.

Και όπως συζητούσα με το Δημήτρη απόψε, κάποιοι δεν θυμήθηκαν τώρα ξαφνικά την ΕΡΤ. Είναι σαν να απορεί κάποιος που πηγαίνει μόνο στα μπουζούκια πως είναι δυνατόν σε κάποιον να αρέσει ο Χατζιδάκις.

Είναι ασύλληπτο πως εν μια νυκτί έχασαν την δουλειά τους τόσοι άνθρωποι. Είναι ασύλληπτο πως εν μια νυκτί έγινε μια τέτοια κίνηση. Όταν έβλεπα τη Στάη στο τελευταίο δελτίο σχεδόν αμήχανα να λέει ότι θα πέσει μαύρο μετά το τέλος του προγράμματος δεν είχα συνειδητοποιήσει. Μετά έβαλα τη Χριστίνα για ύπνο. Όταν άνοιξα ξανά την τηλεόραση είδα μαύρο. 1-2-3 μαύρο. Μια ανατριχίλα μπουμπούνισε το κορμί μου. Χωρίς λόγια, χωρίς να σκεφτώ. Μπήκα στο ιντερνετ και παρακολούθησα για 3 ώρες ζωντανά την ΕΡΤ.  Συντελέστηκε μια άνευ προηγουμένου πραξικοπηματική πράξη. Αντισυνταγματική όπως άκουσα δικηγόρο να λέει, αδύνατον να κατανοηθεί από οποιοδήποτε ξένο μέσο, ικανή να ξεκινήσει πληθώρα συζητήσεων στα σοσιαλ μιντια. Ναι δεν είναι οι μόνοι που έχουν απολυθεί τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλοι, αλλού. Ναι όλοι έχουμε κάποτε πει οτι μας τα παίρνει η ΕΡΤ μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, τα λαμόγια, εγώ δεν βλέπω ΕΡΤ. Ναι όταν απολύονται άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα ποιός μιλάει.Μη μου πείτε οτι ξαφνικά τους πήρε ο πόνος όλους για την ΕΡΤ. Όχι, μόνο για την ΕΡΤ σαν ΕΡΤ, όχι μόνο για τους 2.656 υπαλλήλους που μένουν  στο δρόμο με πρακτικές ξαφνικού θανάτου, λες και είμαστε στον αδύναμο κρίκο.

Κι όμως η ανθρώπινη φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάσταση εκείνη οπου η εκδίκηση είναι τυφλή, ο διπλανός είναι εχθρός και καλά να πάθει. Αφού εγώ γιατί όχι κι εκείνος. Οι ερμηνείες για τον πραγματικό λόγο που έκλεισε η ΕΡΤ πολλές. Μια είναι ολοφάνερη πάντως. Ότι για ακόμα μια φορά διχαζόμαστε. Εκεί πατάνε. Αυτό ξέρουν οτι θα συμβεί. Οτι για ακόμα μια φορά θα χωριστούμε σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Αυτό έγινε μέσα στα σοσιαλ μιντια με το που έσκασε η είδηση. Είδα καυγάδες για τους χαραμοφάηδες της ΕΡΤ, και από την άλλη είδα εκείνους που μιλούσαν για χουντα.

Ένα συνονθύλευμα απόψεων, με τους υπερ να μιλάνε για το χαράτσι της ΕΡΤ, τους μισθούς των δημοσιογράφων, τους κηφήνες, τους καρεκλοκένταυρος, την εξυγίανση.

Πολιτικοί αναλυτές, ρεπόρτερ της ΕΡΤ απο άλλες χώρες μιλούσαν για πρωτοφανές επεισόδιο. Οτι ποτέ ξανα δεν έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο σε άλλη χώρα. Οτι όταν σε άλλες χώρες τα κτίρια της εθνικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης προστατεύονται δεν φιμώνονται. Και σήμερα είδαμε τα ΜΑΤ να περιφρουρούν το ραδιομέγαρο. Να απειλούν με έφοδο. Οτι ξένοι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν τις απαντήσεις στις ερωτήσεις τους απο τα στόματα των ελλήνων δημοσιογράφων που περιγράφανε την κατάσταση. Οτι το «σαξες στόρι» της Ελλάδας παρακολουθούν έντρομοι πολίτες αν τον κόσμο. Και εσύ ρε Κεδίκογλου τον ασυμμάζευτο έχεις. Πως κάποιο άνθρωποι διαλέγουν τον χειρότερο τρόπο για να μείνουν στην ιστορία.

Δεν ξέρω αν ταιριάζει μια τέτοια ανάρτηση στο μπλογκ μιας μαμάς, επίσης δεν είμαι η πλέον ενημερωμένη σε θέματα πολιτικής. Αυτό όμως που έχω καταλάβει όσο βαθύτερα βουλιάζουμε στην οικονομική κρίση, είναι ότι η κρίση αυτή έχει τόσα παρακλάδια που έχει εισχωρήσει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Ότι ακόμα και αυτοί που είναι στο καναπέ τους και δεν βγαίνουν στους δρόμους γιατί το ένα δεν τους αφορά, το άλλο δεν το ξέρουν, το τρίτο το ξεχάσαν την άλλη μέρα, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, παρα κάθε φορά που θα κάνουν ζάπινγκ να πέφτουν επάνω στο μαύρο του 1-2-3 και να το θυμούνται. Είναι η πρώτη φορά που τα γεγονότα μπαίνουν στο σπίτι σου ακόμα και αν αλλάζεις κανάλι γιατί δεν θέλεις να ακούσεις την είδηση. Τα γεγονότα σε ξεπερνούν. Δεν μπορείς ούτε άγνοια να δηλώσεις.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Ακόμα καλύτερα ξέρω που δεν ανήκω.Είμαι μαμά, γράφω σε «μαμαδομπλόγκ» (τι λέξη) αλλά δεν μπορώ να μη μιλήσω όταν καταλύεται η δημοκρατία, όταν αυτό κάνουν, γιατί προφανώς μπορούν να το κάνουν. Μας το δείχνουν ξεκάθαρα ότι η χώρα έχει βουλιάξει. Ότι δεν υπάρχει όχι θεσμός κρατημένος όρθιος, αλλά ούτε το βασικό συστατικό της, η δημοκρατία. Γιατί ανα πάσα στιγμή όλα μπορούν να συμβούν, χωρίς προειδοποίηση, απλά με μια εντολή.

Πολλά άκουσα. Πολλά διάβασα. Κανέναν επιχείρημα της «άλλης πλευράς» δεν ήταν αρκετό για να με κάνει να έχω δεύτερες σκέψεις.

Ο άνεργος είναι άνεργος από όπου κι αν προέρχεται. Η ΕΡΤ ήταν κρατικός οργανισμός που όφειλαν να τον κρατήσουν ζωντανό έστω και αν τον έβαζαν στην εντατική. Δεν διορίσαμε εμείς όσους δούλευαν εκεί, είναι σαν να ζητούν τα ρέστα από τον εαυτό τους. Και όλους τους εργαζομένους εκεί δεν μπορείς να τους βάζεις στο ίδιο τσουβάλι.

Εξυγίανση της ΕΡΤ. Απο πότε η εξυγίανση συντελείτε με απαγχονισμό;

Και για το τέλος, πολύ το χάρηκα αυτό το χαλαρό μουντ των δημοσιογράφων της ΕΡΤ, αυτό που είναι λίγο μπακστέιτζ, που λείπει o καθηγητής από την τάξη και βγάζουμε τα περιοδικά από την τσάντα και την φραπεδιά, χάθηκε να είναι έτσι η τηλεόραση πάντα;