Έχω έναν πολύ καλό φίλο τον Α. Ο Α. ήταν πρώτα φίλος με τον άντρα μου αλλά στην συνέχεια έγινε και δικός μου, της οικογενείας δηλαδή. Ο Α. έχει μια δουλειά από την οποία βγάζει τα αρκούντως απαραίτητα. Για αυτό το λόγο έφυγε από το σπίτι το οποίο νοίκιαζε μαζί με τον Μπάμπη τον σκύλο του. Ήταν ένα πείραμα που κατέληξε άδοξα. Τώρα μένει με τους γονείς του. Όταν βρίσκει μια καλή ευκαιριακή δουλειά δεν διστάζει να την κάνει όσο αλλόκοτη κι αν είναι. Κάθε φορά που θα τον συναντήσω είμαι σίγουρη ότι θα έχει μια εξαιρετική ιστορία να διηγηθεί. Δεν έχει κολλήματα, δεν έχει ντροπές και κυρίως είναι καλό παιδί. Καλό. Από τα λίγα που ξέρω. Σκίζεται να σε βοηθήσει, δεν κοιτάει την πάρτι του ακόμα και αν σου γυρίσει το μυαλό και του πεις,  «φεύγουμε αύριο για Κουάλα Λουμπούρ, σκέφτομαι να μετακομίσω εκεί και θέλω να βάλεις ένα χεράκι στην μετακόμιση». Θα είναι εκεί ότι ώρα κι αν τον πάρεις, εκτός και αν είναι σε κανένα ολονύχτιο ταρατσοπάρτυ ή σε καμια παραλία με φωτιές αναμμένες κα κιθάρες και ακροβατικά και χαϊμαλιά να αχνοφαίνονται σε λαιμούς και μπύρες γεμάτες με άμμο και δεν ακούσει το κινητό να χτυπά. Ο Α. είναι αυτό που θα ήθελα να είμαι αν ήμουν άντρας.

Το Πάσχα το πέρασε στην Ανάφη (δυο τσιμπιές ζήλειας για μένα γιατί εκεί θα πήγαινα το ’09 αν δεν είχαν γίνει διπλές οι γραμμές στο τεστ). Δύο εβδομάδες έβλεπε το ηλιοβασίλεμα δίπλα στο κύμα, κοιμόταν σε σκηνή, βουτούσε στην θάλασσα με την ανατολή του ήλιου και έτρωγε καρπούζι για μεσημεριανό. Αυτός και οι φίλοι του το γουστάρουν τόσο που δεν υπάρχει δεύτερη επιλογή. Άλλοι στο άκουσμα της λέξης ελεύθερο κάμπινγκ κρυφογελάνε ειρωνικά σαν να έχουν απέναντι τους έναν χίπι που ξεπετάχτηκε από το Woodstock, αναδύοντας μυρωδιές ρετρό, μυρωδιές γενικά, peace!

fire

Μπορεί να σου φανεί άνθρωπος που αποφεύγει τις ευθύνες, που δεν σκέφτεται το αύριο. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα μπορέσει να βρει ένα σπίτι που να πληρώνει ο ίδιος και θα τα βρει ακόμα πιο δύσκολα αν ποτέ σκεφτεί να κάνει οικογένεια. Αλλά έτσι είναι για τους περισσότερους στην ηλικία μας πια… Ασχέτως αν θα κοιμόμασταν ποτέ σε σκηνή ή όχι, όλοι τα βρήκαμε σκούρα. Ο καθένας το παλεύει όπως μπορεί, ο καθένας το απολαμβάνει όπως μπορεί. Άλλος Κιάμο, άλλος Rockwave.

Δεν μπορούν όλοι να συμμεριστούν την ανάγκη για ανακάλυψη κρυφών διαδρομών μέσα από παράξενους κακοτράχαλους χωματόδρομους που οδηγούν ίσως στον πιο όμορφο καταρράχτη που έχεις δει ποτέ, για να κολυμπήσεις και να μείνεις εκεί με μια αιώρα. Ή την περίπτωση να ξυπνάς κάθε πρωί και ανάλογα με το πόσα χρήματα έμειναν στο πορτοφόλι να αποφασίζεις αν θα πάρεις εκείνη τη μέρα το πρώτο καράβι για Πειραιά.

Από τότε που τον ξέρω οι τσέπες του είναι άδειες. Αλλά στο πρόσωπο του σχηματίζεται ανάμεσα στα μούσια του ένα φωτεινό ευπροσήγορο χαμόγελο πάντα. Δεν παραπονιέται, περνάει και με λίγα, του φτάνουν, δεν αγχώνεται. Κι όμως πάει κάθε καλοκαίρι διακοπές. Την ώρα που εμείς έχουμε να κάνουμε διακοπές τρία χρόνια -με τελευταίο το ζευγαρονήσι όπου έμελε να είναι και το νησί που η μικρή γνωρίζει καλύτερα αφού συμπεριλαμβάνει την ιστορία της αρχής της ύπαρξης της- εκείνος, θα πάει Κουφονήσι, θα πάει Γαύδο, θα πάει Ανάφη και θα μας παίρνει τηλέφωνο «…δεν πιάνει καλά το κινητό εδώ που είμαι…ε, να σας πω, θα καθίσω μέχρι την άλλη Κυριακή, προλαβαίνετε να έρθετε, ντάξει;”