Έχω έναν πολύ καλό φίλο τον Α. Ο Α. ήταν πρώτα φίλος με τον άντρα μου αλλά στην συνέχεια έγινε και δικός μου, της οικογενείας δηλαδή. Ο Α. έχει μια δουλειά από την οποία βγάζει τα αρκούντως απαραίτητα. Για αυτό το λόγο έφυγε από το σπίτι το οποίο νοίκιαζε μαζί με τον Μπάμπη τον σκύλο του. Ήταν ένα πείραμα που κατέληξε άδοξα. Τώρα μένει με τους γονείς του. Όταν βρίσκει μια καλή ευκαιριακή δουλειά δεν διστάζει να την κάνει όσο αλλόκοτη κι αν είναι. Κάθε φορά που θα τον συναντήσω είμαι σίγουρη ότι θα έχει μια εξαιρετική ιστορία να διηγηθεί. Δεν έχει κολλήματα, δεν έχει ντροπές και κυρίως είναι καλό παιδί. Καλό. Από τα λίγα που ξέρω. Σκίζεται να σε βοηθήσει, δεν κοιτάει την πάρτι του ακόμα και αν σου γυρίσει το μυαλό και του πεις, «φεύγουμε αύριο για Κουάλα Λουμπούρ, σκέφτομαι να μετακομίσω εκεί και θέλω να βάλεις ένα χεράκι στην μετακόμιση». Θα είναι εκεί ότι ώρα κι αν τον πάρεις, εκτός και αν είναι σε κανένα ολονύχτιο ταρατσοπάρτυ ή σε καμια παραλία με φωτιές αναμμένες κα κιθάρες και ακροβατικά και χαϊμαλιά να αχνοφαίνονται σε λαιμούς και μπύρες γεμάτες με άμμο και δεν ακούσει το κινητό να χτυπά. Ο Α. είναι αυτό που θα ήθελα να είμαι αν ήμουν άντρας.
Το Πάσχα το πέρασε στην Ανάφη (δυο τσιμπιές ζήλειας για μένα γιατί εκεί θα πήγαινα το ’09 αν δεν είχαν γίνει διπλές οι γραμμές στο τεστ). Δύο εβδομάδες έβλεπε το ηλιοβασίλεμα δίπλα στο κύμα, κοιμόταν σε σκηνή, βουτούσε στην θάλασσα με την ανατολή του ήλιου και έτρωγε καρπούζι για μεσημεριανό. Αυτός και οι φίλοι του το γουστάρουν τόσο που δεν υπάρχει δεύτερη επιλογή. Άλλοι στο άκουσμα της λέξης ελεύθερο κάμπινγκ κρυφογελάνε ειρωνικά σαν να έχουν απέναντι τους έναν χίπι που ξεπετάχτηκε από το Woodstock, αναδύοντας μυρωδιές ρετρό, μυρωδιές γενικά, peace!
Μπορεί να σου φανεί άνθρωπος που αποφεύγει τις ευθύνες, που δεν σκέφτεται το αύριο. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα μπορέσει να βρει ένα σπίτι που να πληρώνει ο ίδιος και θα τα βρει ακόμα πιο δύσκολα αν ποτέ σκεφτεί να κάνει οικογένεια. Αλλά έτσι είναι για τους περισσότερους στην ηλικία μας πια… Ασχέτως αν θα κοιμόμασταν ποτέ σε σκηνή ή όχι, όλοι τα βρήκαμε σκούρα. Ο καθένας το παλεύει όπως μπορεί, ο καθένας το απολαμβάνει όπως μπορεί. Άλλος Κιάμο, άλλος Rockwave.
Δεν μπορούν όλοι να συμμεριστούν την ανάγκη για ανακάλυψη κρυφών διαδρομών μέσα από παράξενους κακοτράχαλους χωματόδρομους που οδηγούν ίσως στον πιο όμορφο καταρράχτη που έχεις δει ποτέ, για να κολυμπήσεις και να μείνεις εκεί με μια αιώρα. Ή την περίπτωση να ξυπνάς κάθε πρωί και ανάλογα με το πόσα χρήματα έμειναν στο πορτοφόλι να αποφασίζεις αν θα πάρεις εκείνη τη μέρα το πρώτο καράβι για Πειραιά.
Από τότε που τον ξέρω οι τσέπες του είναι άδειες. Αλλά στο πρόσωπο του σχηματίζεται ανάμεσα στα μούσια του ένα φωτεινό ευπροσήγορο χαμόγελο πάντα. Δεν παραπονιέται, περνάει και με λίγα, του φτάνουν, δεν αγχώνεται. Κι όμως πάει κάθε καλοκαίρι διακοπές. Την ώρα που εμείς έχουμε να κάνουμε διακοπές τρία χρόνια -με τελευταίο το ζευγαρονήσι όπου έμελε να είναι και το νησί που η μικρή γνωρίζει καλύτερα αφού συμπεριλαμβάνει την ιστορία της αρχής της ύπαρξης της- εκείνος, θα πάει Κουφονήσι, θα πάει Γαύδο, θα πάει Ανάφη και θα μας παίρνει τηλέφωνο «…δεν πιάνει καλά το κινητό εδώ που είμαι…ε, να σας πω, θα καθίσω μέχρι την άλλη Κυριακή, προλαβαίνετε να έρθετε, ντάξει;”
mommyinhappiness said:
Ωραίος τύπος ακούγεται… Στο θέμα των διακοπών μου αρέσει αυτή η ανεμελιά και το χύμα, αλλά δυστυχώς άμα έχεις παιδί δεν μπορείς εύκολα να πας στα μέρη που θα πήγαινες πριν…Υ.Γ: και εμένα η Ανάφη είναι ανεκπλήρωτο όνειρο…
gorgw said:
δεν το συζητώ αν έχεις παιδιά είναι πολύ δύσκολο. Ωστόσο έχει φίλους ένα ζευγάρι που έπαιρνε και το μωρό σε ελεύθερο κάμπινγκ μαζί. Ριψοκίνδυνο όσο να πεις…
Κάποια μέρα η Ανάφη μας περιμένει 🙂
talibanoula said:
καλε μηπως εχετε κολλητο τον κουμπαρο μου;;; μπα θα γνωριζομασταν τοτε!
παντως αν εχεις παιδια οντως ειναι πολυ δυσκολη αυτη η τοσο μποεμ ζωη, ακόμα και αν αποφασισεις να πας διακοπες μονο με το ταιρι και να αφησεις το παιδι σε παπουδογιαγιαδες, ακόμα και τοτε το στατους του γονιου μπαινει μπροστα και σε φρεναρει γιατι ξερεις οτι πλεον δεν εισαι ελευθερος ουτε καν να αρρωστησεις ποσο μαλλον να παθεις κατι παραπανω…. προσεχεις εσενα αλλα οχι για σενα ισως πλεον…και αυτο ειναι απο μονο του τοσο αγαπησιαρικο!!
gorgw said:
Χαχαχα, αν τον σκύλο του τον έλεγαν Μπάμπη τότε είναι το ίδιο πρόσωπο!
Έχεις δίκιο, δεν ξέρω πως τα κατάφερνα οι γονείς μου και όχι μόνο οι δικοί μου που κάθε καλοκαίρι ήμασταν με σκηνές και τροχόσπιτα μακριά από οργανωμένα κάμπινγκ…αλλά από τότε πολλά άλλαξαν.
Μιλάμε για άλλες συχνότητες.
Αυτό πάντως που λες οτι προσέχεις εσένα αλλά όχι για σένα είναι μεγάλη αλήθεια.:)
Maria said:
μια χαρά μπορείς να πας με μωρό σ΄αυτά τα νησιά – η Γαύδος είναι γεμάτη από κουτσούβελα το καλοκαίρι 🙂
Άντε, κανόνισέ το!
gorgw said:
χεχε ναι έτσι ήμουν κι εγώ ένα κουτσούβελο που το τσίμπαγαν τα τριβόλια και πλατσούριζε αμέριμνο σε κρυφές ακρογιαλιές..αλλά it takes two…
η μικρή μου πάντως θα πέταγε τη σκούφια της 🙂
Γεωργία said:
Σαν τον φίλο σου κι εγώ, κάθε καλοκαίρι πηγαίνω διακοπές (εννοώντας σε νήσι, είπαμε αν δεν μπω σε πλοιο δεν θεωρούνται διακοπές) έχω δεν έχω λεφτά! Πώς γίνεται αυτό μου λες;
gorgw said:
είπες τώρα ατάκα του άντρα μου «αν δεν μπεις σε πλοίο δεν είναι διακοπές» και έχουμε πάρει αμπάριζα όλες τις Κυκλάδες…για πες για πες θέλω σεμινάρια πως το κάνεις?!?!
Γεωργία said:
Κόβεις απο δω, κόβεις απο κει, αφήνεις απλήρωτους λογαριασμούς, σε φακελώνει ο μπαμπάς (παγωτο για το εγγόνι μωρέ), σε φακελώνει η πεθερά (τι έτσι θα αφήσει το γιόκα της;) πας σε ένα ωραιότατο νησάκι, κάνεις τα μπανάκια σου, πίνεις τα ποτάκια σου, ξεκουράζεσαι κι έχει ο Θεός…
gorgw said:
τώρα έτσι όπως τα είπες ωραία μου ακούστηκαν, το αποτέλεσμα δηλαδή, άσε και έχει αρχίσει αυτή η αρρωστημένη ζέστη και φαντάζομαι beach bar και ξανά mojitos και δώστου θάλασσες και λέω ας την βγάζω και με καρπούζι..