Ετικέτες

, ,

«Από πότε έχεις να κάνεις γυμναστική;» με ρώτησε ο χαρούμενος ιδιοκτήτης του γυμναστηρίου.

Αφού το βλέμμα μου έψαξε το ταβάνι, άρχισα να σκέφτομαι «..μμμ το σφουγγάρισμα πιάνει;  Το ανεβοκατέβασμα σκαλιών; Αυτό που λένε ότι και όταν κοιμάσαι καις θερμίδες; Έστω το πλύσιμο των μπαλκονιών;”

«Πολλά» του απάντησα και είδα στα μάτια του αυτό το ύφος που βλέπει κανείς όταν μιλάει με κάποιον που το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται το παίζει στα δάχτυλα, ενώ εσύ νιώθεις σαν να είσαι στην πρώτη δημοτικού ξανά. Αυτό που δεν σε ειρωνεύονται, αλλά νιώθεις να συρρικνώνεσαι μπροστά τους σιγά σιγά  και να τους κοιτάς με δέος, αυτό σαν να σε πιάνουν ενώ έκανες ζαβολιά, αυτό που μπαίνεις σε έναν καινούριο κόσμο τον οποίο όλοι οι άλλοι γνωρίζουν καλά και εσύ απλά μόλις τον έχεις βρει στον χάρτη.

Ήταν πολύ παράξενο. Έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να κάνω new year’s resolution. Κι όμως για τους περισσότερους που το κάνουν είναι αν όχι το πρώτο στη λίστα (συνήθως το πρώτο είναι το τσιγάρο), είναι σίγουρα το δεύτερο.

ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΓΥΝΑΣΤΗΡΙΟ

pilates

Ε, λοιπόν καμία σχέση. Στο μυαλό μου πάντα τριγυρνούσε η ενοχή περισσότερο της καθιστικής ζωής μου, αλλά πάντα πίστευα ότι κάποια μέρα των ημερών, λίγο πριν το καλοκαίρι, θα βάλω τη φορμούλα μου και θα πάω να γυμναστώ. Ιδεατό, ουτοπικό και λίγο σουρεαλιστικό μέσα στο κεφάλι μου. Και αυτή η ενοχή ήταν που με κούραζε περισσότερο.

Τίποτα όμως φίλοι μου δεν φιλτραρίστηκε πριν να διαβώ την πόρτα του γυμναστηρίου. Κανένα κίνητρο δεν τριβέλισε το μυαλό μου και καμιά απαιτητική εξωτερική ώθηση.

Ένα απόγευμα είδα την αδερφή μου να ετοιμάζεται. «Πού πας;» τη ρώτησα με διακριτικότητα…

«Στο γυμναστήριο, άντε έλα».

Έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να βρει, στα δευτερόλεπτα που μου απέμεναν για να απαντήσω, όλες τις πιθανές δικαιολογίες.

«Ποιος θα κρατήσει το παιδί; έχω καθαρή φόρμα; βαριέμαι…»

Τίποτα δεν με έπεισε αρκετά. Έβαλα τη φόρμα μου σχεδόν μηχανικά. Και πήγα.

Όταν φτάσαμε στο γυμναστήριο, ακόμα νομίζω ότι ήμουν στον αυτόματο πιλότο.

Όταν ανέβηκα στο ελλειπτικό, ηρωοποίησα μια 50άρα μπροστά μου που έκανε μισή ώρα διάδρομο και την φίλη της που έκανε ποδήλατο. What the f?

Ένας άλλος κόσμος.

Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Πρώτο μάθημα YOGA.

Τι μαθαίνει κανείς…

Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι είναι αυτή η yoga. Τελικά είδα και το ένιωσα καλά. Η αλήθεια είναι ότι δεν με συνεπήρε. Αλλά για πρώτη μέρα ήταν μια χαρά. Άνοιξε το σώμα μου.  Άρχισα να παίρνω αναπνοές. Τεντώθηκα. Με λίγα λόγια σαν να πήρε κανείς το σώμα μου και να προσπάθησε να το σιδερώσει. Ένα τσαλακωμένο χαρτί που προσπαθείς να ισιώσεις…

Το βλέμμα της κατά τ’αλλα συμπαθέστατης και βοηθητικής γυμνάστριας, αυτό το ελαφρύ μειδίαμα στο τέλος, παρέα με τον ιδιοκτήτη τύπου «αχαχαχαχα γατάκι αυτό για μας είναι σαν φραπές στην παραλία» δεν με έκαναν να νιώσω ενοχές. Γιατί ήξερα ότι θα συνέχιζα.

Και ήρθε η μέρα του Pilates.

Αυτό μάλιστα.

Σήμερα που σας μιλώ, ήταν η δεύτερη φορά μου.

Πιασμένη; Σχεδόν στα όρια της αγκύλωσης, αλλά κάθε φορά είναι και καλύτερα.

Και πάνω από όλα, μου έχει φτιάξει τη διάθεση. Περίμενα να έρθει η Δευτέρα όλο το Σαββατοκύριακό. Εξάρτηση. Ξέρεις,  όσα λένε για τις ενδορφίνες είναι αλήθεια! Όπως λέει και εδώ «σχετίζονται με το συναίσθημα της ευφορίας» και κατ’επέκταση της ευτυχίας.

Αλλά τα ξέρουμε αυτά θα μου πείτε. Ναι, αλλά, είναι αλλιώς να τα νιώσεις μετά από χρόνια ολόκληρα που είχες να ασκηθείς συστηματικά.

Η Χριστίνα θα προτιμούσε εκείνη την ώρα να καθόμασταν και να ζωγραφίζαμε, αλλά σιγά σιγά το μουτράκι της αλλάζει όψη όταν της λέω ότι, όταν θα γυρίσω θα της πω πως πέρασα. Θα της πω  για τα ντουλαπάκια των αποδυτηρίων, τις μεγάλες μπάλες στο pilates τον κύριο που έτρεχε και δεν ίδρωνε, και το πόσο χαρούμενη είναι η μαμά κάθε φορά που γυρίζει από εκεί.

Γιατί για να είναι  το παιδί ευτυχισμένο, πρέπει πρώτα να είναι η μαμά. Πάντα.